Self reflex Volume 0.07

 Στο σημερινό log του Self Reflex σκέφτηκα να αλλάξω λίγο το format και αντί να μοιραστώ αρκετές φωτογραφίες σχετικές με ένα θέμα, να επικεντρωθώ μόνο σε μια. 

 Την φωτογραφία που επέλεξα την θεωρώ πολύ ξεχωριστή λόγω του θέματος που απεικονίζεται, τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δημιουργήθηκε, τι με δίδαξε και τέλος πως "βρήκε τον δρόμο της", αξιολογήθηκε και χρησιμοποιήθηκε δημιουργικά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. 

 Την περίοδο που ήμουν στο Παρίσι ξύπνησα ένα Σάββατο χωρίς πολύ διάθεση για να βγω από το σπίτι και σε αυτό βοηθούσε και ο καιρός που ήταν βροχερός. Αποφάσισα λοιπόν να κάτσω μέσα και να περάσω την ημέρα με την οικογένειά που με φιλοξενούσε. 
 Μετά το μεσημεριανό ο καιρός άνοιξε, η οικογένεια πήγε σε μια επίσκεψη και εγώ άρχισα να ψιλοβαριέμαι μόνος μου στο σπίτι. Αποφάσισα να επισκεφτώ ένα μέρος που το προσπερνούσα καθημερινά "υπογείως" με το μετρό και δεν είχα βρεί χρόνο να πάω.

 Το μέρος αυτό είναι το εμπορικό συγκρότημα “La Défense” που βρίσκεται 3 χιλιόμετρα δυτικά από τα όρια της πόλης του Παρισιού. 
 Το συγκρότημα “La Défense” αποτελεί το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της Ευρώπης, καλύπτει 14 τετραγωνικά χιλιόμετρα, απασχολούνται σε αυτό 180.000 εργαζόμενοι, εμπεριέχει 72 κτίρια από γυαλί και σίδερο (εκ των οποίων 19 ουρανοξύστες) και 3.500.000 τ.μ. χώρους γραφείων. Το συγκρότημα βρίσκεται στο δυτικότερο άκρο του “Ιστορικού Άξονα” του Παρισιού που έχει μήκος 10 χιλιόμετρα, που ξεκινά από το “Λούβρο” στο κέντρο του Παρισιού και συνεχίζει στα “Ηλύσια Πεδία”, την “Αψίδα του Θριάμβου” και καταλήγει στη “La Défense”. 

 Το συγκρότημα “La Défense” όπως φαίνεται στον ορίζοντα από τον Πύργο του Άιφελ.

Το RER (αντίστοιχος προαστιακός) που έπαιρνα από το προάστιο που ζούσα, την Sartrouville έκανε στάση στο συγκρότημα και σε έβγαζε ακριβώς κάτω από το επίπεδο της γης σε ένα μεγάλο Mall 7 ορόφων. Το πλάνο μου ήταν απλά να περπατήσω και να χαζέψω στα εμπορικά καταστήματα. Έριξα στην τσάντα μου την D300 με τον 18-200 για να μην κουβαλάω πολλά, πήρα το RER και ξεκίνησα. Θυμάμαι στην διαδρομή κοιτούσα έξω από το παράθυρο και κάποια στιγμή άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς. Δεν με πείραζε όμως γιατί έτσι και αλλιώς πήγαινα σε υπόγειο χώρο. 

 Αφού "υπηρέτησα" για 3 με 4 ώρες τον εμπορικό καπιταλισμό χαζεύοντας προϊόντα σε βιτρίνες και καταστήματα και αγοράζοντας κάποια δώρα για τους αγαπημένους μου, είδα σε μια οθόνη μέσα στο εμπορικό ότι η βροχή στην επιφάνεια είχε σταματήσει και αποφάσισα να αναδυθώ στην επιφάνεια όπως κάνουν τα σαλιγκάρια και τα βατράχια.

 Όταν ανέβηκα άρχισα να χαζεύω τα κτίρια και μετά από λίγο επειδή βρήκα ενδιαφέρουσα την αρχιτεκτονική τους να τα φωτογραφίζω. Φωτογράφιζα τους ουρανοξύστες αλλά το κύριο ενδιαφέρον μου στράφηκε γρήγορα στο “La Grande Arche” ή “Arche de la Défense” αν προτιμάτε. 

Άποψη από πλατεία στη “La Défense”.

Ένας από τους υπόγειους αυτοκινητόδρομους στη “La Défense".

Κοντινό του κτιρίου "La Grande Arche".

Το κτίριο "La Grande Arche".

Πανοραμική άποψη των κτιρίων στη “La Défense”.

 Όταν τελείωσα με την φωτογράφιση έκατσα στα σκαλιά να ξεκουραστώ, ήθελα να κάνω ένα τσιγάρο πριν αρχίσω σιγά - σιγά να κατεβαίνω προς τα κάτω για τον δρόμο της επιστροφής. Καθώς κάπνιζα το τσιγαράκι μου στα σκαλιά της “La Grande Arche” κοιτούσα μια εντελώς άδεια μεγάλη πεζογέφυρα όπου το υλικό του πατώματος ήταν ξύλινες μεγάλες σανίδες όπως αυτές που συναντάμε σε καταστρώματα ιστιοπλοϊκών σκαφών. Δεν ξέρω γιατί ακριβώς αλλά μου άρεσε πάρα πολύ αισθητικά η όψη του βρεγμένου ξύλου.

 Και πάνω που ετοιμάζομαι να βάλω την κάμερα μέσα στην τσάντα και σηκώνομαι για να φύγω βλέπω στον μακριά στον ορίζοντα της πεζογέφυρας μια μικρή μαύρη κουκίδα. Σκέφτηκα εντάξει κάποιος άνθρωπος θα είναι που έρχεται προς το μέρος μου. Αντί να κάνω όμως μεταβολή και να φύγω, κάτι με “έτρωγε” μέσα μου να μείνω και να δω ποιός είναι αυτός ή αυτή που θα ερχόταν. Αποφάσισα να περιμένω και τελικά η αναμονή άξιζε.

"Η γυναίκα με τα μαύρα" ή "Με ξίφος και ασπίδα"

 Μετά από 10 χρόνια είχα την τιμή την συγκεκριμένη φωτογραφία να την επιλέξει για εξώφυλλο στο βιβλίο της “Δυτικός Άνεμος” η εξαιρετική συγγραφέας Μαριάννα Τυρέα - Χριστοδουλίδη. 

 Η συγκεκριμένη φωτογραφία πέρα ότι μου αρέσει αισθητικά, είναι μια από τις αγαπημένες μου γιατι με δίδαξε να έχω πάντα την κάμερα έτοιμη στο χέρι, να έχω υπομονή και να περιμένω γιατί καμιά φορά τα πράγματα έρχονται σε εμάς από εκεί που δεν το περιμένουμε και με έκανε να αγαπήσω, μάλλον να “κολλήσω” με την φωτογραφία δρόμου γιατί είδα πως μέσα από μια απλή, καθημερινή, candid φωτογραφία μπορείς να επικοινωνήσεις ένα μήνυμα.

Μέχρι το επόμενο Self Reflex να είστε όλοι καλά!