Self reflex Volume 0.03

 Για το σημερινό log στο "Self Reflex" λέω να ξεφύγω για λίγο από τα πορτραίτα, έτσι για αλλαγή (θα επανέλθω στο άμεσο μέλλον) και να μοιραστώ μαζί σας κάτι διαφορετικό. 

 Έχω την τύχη να έχω μεγαλώσει (και ακόμη μεγαλώνω) στην ομορφότερη γειτονιά της Αθήνας, το Κουκάκι. Σε 10 λεπτά με τα πόδια από το σπίτι μου βρίσκονται όλα τα αγαπημένα μου μέρη για περίπατο και φωτογραφία όπως ο λόφος του Φιλοπάππου, ο πεζόδρομος της Διονυσίου Αρεοπαγίτου από τις στήλες του Ολυμπίου Διός μέχρι κάτω στον σταθμό του ηλεκτρικού στο Θησείο, ο περιβάλλοντας χώρος του Ηρωδείου και της Ακρόπολης, η Πλάκα και τα Αναφιώτικα, το Μοναστηράκι, η περιοχή του Συντάγματος και ο Εθνικός κήπος.
 Τα μέρη αυτά είναι αγαπημένα γιατί μου ξυπνάνε αναρίθμητες αναμνήσεις από τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια, γιατί κάθε φορά που βρίσκομαι σε αυτά ανακαλύπτω κάτι καινούριο και γιατί επειδή αποτελούν τουριστικούς προορισμούς, συγκεντρώνουν μεγάλο αριθμό επισκεπτών από όλο τον κόσμο συνθέτοντας μια πολυεθνική παλέτα πολιτισμών. 

 Στην Ελλάδα τα τελευταία 2 χρόνια λόγω του COVID αναγκαστήκαμε για δύο περιόδους (Μάρτιος - Μάιος 2020 και Νοέμβριος 2020 - Απρίλιος 21) να υποστούμε δύο υποχρεωτικά lockdowns. Στα διαστήματα αυτά οι μετακινήσεις γίνονταν με την χρήση sms και η είσοδος ανθρώπων από άλλες χώρες στην χώρα μας είχε απαγορευτεί.
Και στις δύο αυτές περιόδους, λόγω σκύλου μπορούσα να κυκλοφορήσω ελεύθερα (κωδικός 6) και έβγαινα από το σπίτι δύο φορές την ημέρα, πρωί και βράδυ.
 Τα μέρη που κάποτε έσφιζαν από κόσμο, γέλια, χαρά και ομιλίες ήταν κυριολεκτικά άδεια. Οι μόνοι άνθρωποι που συναντούσα ήταν αυτοί που είχαν βγάλει τον σκύλο τους βόλτα και κάποιοι Κουκακίωτες που έκαναν κάποια υποχρεωτική εξωτερική εργασία.
Μην με παρεξηγήσετε αλλά ενώ στην αρχή αυτό μου φάνηκε κάπως πρωτόγνωρο και περίεργο με τον καιρό άρχισε να μου αρέσει. Η παντελής έλλειψη κόσμου και θορύβου μου επέτρεψαν για πρώτη φορά να βιώσω και να αισθανθώ την ενέργεια αυτών των περιοχών με καινούριο τρόπο. Βεβαίως και δεν μου άρεσε που η ανθρωπότητα αντιμετώπιζε ένα θανατηφόρο ιό και ένα από τα μέτρα αντιμετώπισης του ήταν η απομόνωση και η απαγόρευση κυκλοφορίας, αλλά να σας πω την αλήθεια μου, οι δύο αυτές περίοδοι μου επέτρεψαν να κάνω τους καλύτερους περιπάτους και την πιο ουσιαστική ενδοσκόπηση. 

 Οι σημερινές φωτογραφίες που έχω ξεχωρίσει είναι κάτι σαν συλλογή, κάτι σαν ημερολόγιο από αυτές τις βόλτες όπου τα αγαπημένα μου μέρη εμφανίζονται χωρίς τον ανθρώπινο παράγοντα, χαρακτηριστικό που είναι δύσκολο να το πετύχεις υπό κανονικές συνθήκες.

Κλειστό εμπορικό κατάστημα στο Κουκάκι και άδειες καρέκλες αναμονής.

Άδειο παγκάκι στον περιβάλλοντα χώρο του Ζαππείου.

Στιγμιότυπο από τον Εθνικό κήπο.

Ο χώρος του Ζαππείου που παίρνουν μέρος όλες οι εκθέσεις.

Η αγαπημένη μου στοά στον Εθνικό κήπο.

Φωτογραφία της διάβασης πεζών
στην Πλατεία Συντάγματος.

Κατεβασμένα ρολά παντού.

Ο προαύλιος χώρος της Αγίας Σοφίας στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου.

Στιγμιότυπο από τον λόφο του Αρείου Πάγου.

Στιγμιότυπο από την Διονυσίου Αρεοπαγίτου.

Η είσοδος για το Ωδείο του Ηρώδου του Αττικού.

Ο προαύλιος χώρος στο Ωδείου Ηρώδου του Αττικού.

Η φύση υπερκαλύπτει το ανθρώπινο στοιχείο.

Καρέκλες ηλικιωμένων στο περιβολάκι στο Κουκάκι, 
που κανονικά μαζεύονταν καθημερινά για να κάνουν παρέα
παίζοντας σκάκι και τάβλι, παρέμειναν στην ίδια ακριβώς θέση
αδειανές για μήνες κατά την διάρκεια του δεύτερου lockdown.

 Κλείνοντας αυτό το log θα ήθελα να πω ότι σιγά σιγά, με την βοήθεια της επιστήμης και των συνεχών μεταλλάξεων του ιού μπορούμε να νιώθουμε, με επιφυλάξεις και προσοχή πάντα, πιο ασφαλής, η χώρα μας έχει ανοίξει τα σύνορα της και υποδέχεται εμβολιασμένους πολίτες του κόσμου και εύχομαι την φετινή τουριστική σεζόν να σπάσουμε κάθε προηγούμενο ρεκόρ επισκεψιμότητας. 

Μέχρι την επόμενη Παρασκευή, όπως πάντα, να είστε όλοι καλά!